Onrustig Bukittinggi
Door: Wim
Blijf op de hoogte en volg Wim
18 Augustus 2009 | Nederland, Middelburg
Vandaag zitten we weer veel in de bus, maar we bezoeken ook nog een aantal 'dingen'. Allereerst stoppen we bij een dorpje en bezoeken daar de plaatselijke school. We geven daar wat schriften en pennen. De kinderen begroeten ons zeer enthousiast. Dat is trouwens overal het geval. Ik geloof dat ze onze historische misdaden, hier gepleegd, vergeten zijn. Er wordt veel naar ons gezwaaid en we zwaaien natuurlijk teug. Ik voel me net de Koningin. We weten nu dat kaneel aan de boom groeit d.w.z. de schors van de kaneelboom bevat kaneel. Dat rubber ook van een boom komt wisten we al. Ook hebben we nog een warmwaterbron, langs de kant van de weg, bezocht. Je vinger in het water houden kan heel even, zo warm is dat water. Om 18.30 waren we in ons hotel in Bukittinggi, dat heel mooi is en achteraf ook nog al levendig bleek te zijn.
Zondag, 16 augustus
Ik ben vroeg wakker geworden van het gemekker van een Iman. Dat ging zeker een uur door en zeer luid. En dan wordt er in Nederland wel eens gemopperd over het klokgelui van de kerken op zondagmorgen. Hier is het ierdere morgen en dan nog eens 4 keer op de dag. Om 9.00 uur zijn we gaan wandelen door de jungle en met name door de canyon. Best veel klimmen en klauteren, maar gemakkelijk te doen. Sommigen van de groep vonden de tocht toch wel zwaar. Ook hebben we over smalle richeltjes door de sawa's gelopen. Het was echt oppassen om geen misstap te maken en in het natte rijstveld terecht te komen. Het was een prachtige tocht. Thuisgekomen (in het hotel om 14.30 uur) ben ik gelijk gaan douchen. Alle zweet en stof lekker van me afspoelen. Ik had net shampoo in m'n haren gedaan toen er werd geklopt. Althans ik dacht dat het kloppen was, maar de deur rammelde, evenals de ramen. Bovendien bewoog de vloer van links naar rechts (of omgekeerd). Toen besefte ik dat het een aardbeving moest zijn. Vlug nog een broek aangetrokken, m'n rugtas (geld en paspoort) meegegrist en naar buiten gerend. Tijdens het rennen was het al weer over. Alles viel nogal mee. Er stonden niet zoveel mensen buiten. De locals zijn er aangewend denk ik. Rond Bukittinggi liggen 3 vulkanen, dus is het niet zo gek dat er eens iets beeft. Na het afdouchen ben ik Bukittinggi ingegaan. Over de plaatselijk markt gelopen, met een local gepraat (die wilde me wel gidsen) en ik heb ook nog geld gepind (weer al). 'S avonds hebben we bij de gids, Dodi, een traditionele Minangkabau maaltijd genuttigd. Het eten bestaat uit allerlei schaaltjes met verschillende gerechten. Ik vind alles lekker. Tijdens het eten was er weer een naschok. Ik ben blijkbaar niet zo aards (Linda!) want ik voelde niks. De anderen voelden de grond bewegen. Het schilderij aan de muur ging ook heen en weer, dat zag ik wel. Dodi, de gids waar we in huis waren, was wel ongerust. Hij heeft twee jaar gelden een aardbeving met schade meegemaakt, dus de schrik zat er nog goed in.
De nacht van zondag op maandag heb ik weinig geslapen. Dit vanwege het rumoer van andere gasten, honden onder m'n raam die jankten en de 3 Imans die om 5 uur om het hardst gingen schreeuwen. Maar bovendien door de naschokken. Ik twijfelde nog of ik het me niet verbeeldde dat m'n bed heen en weer ging. 'S morgens aan het ontbijt vertelden de anderen ook dat er tig naschokken waren geweest. Om 3.30 uur twijfelde ik niet: het was weer raak, de ramen rinkelde. Ik uit bed en even de gang op. Het was weer over en terug in bed. Ergens denk je dat kan mij niet overkomen, maar dat is natuurlijk onzin. Liggend in bed dacht ik ook aan die jankende honden (hadden ze de nacht er voor niet gedaan). Dieren kunnen toch aanvoelen dat er iets staat te gebeuren? Die gedachte bevorderde ook niet m'n nachtrust.
Inmiddels is bekend dat de beving 110 km in zee bij Padang heeft plaatsgevonden. Toch niet zo gek ver van Bukittinggi af. Ook zou het gebouw een 3-minutendurende beving kunnen doorstaan. Wij zaten op de 3e verdieping, dan is het toch hard rennen. Gelukkig is het goed afgelopen en zitten we inmiddels op het vliegtuig naar Jakarta te wachten.
Groet Wim
Zondag, 16 augustus
Ik ben vroeg wakker geworden van het gemekker van een Iman. Dat ging zeker een uur door en zeer luid. En dan wordt er in Nederland wel eens gemopperd over het klokgelui van de kerken op zondagmorgen. Hier is het ierdere morgen en dan nog eens 4 keer op de dag. Om 9.00 uur zijn we gaan wandelen door de jungle en met name door de canyon. Best veel klimmen en klauteren, maar gemakkelijk te doen. Sommigen van de groep vonden de tocht toch wel zwaar. Ook hebben we over smalle richeltjes door de sawa's gelopen. Het was echt oppassen om geen misstap te maken en in het natte rijstveld terecht te komen. Het was een prachtige tocht. Thuisgekomen (in het hotel om 14.30 uur) ben ik gelijk gaan douchen. Alle zweet en stof lekker van me afspoelen. Ik had net shampoo in m'n haren gedaan toen er werd geklopt. Althans ik dacht dat het kloppen was, maar de deur rammelde, evenals de ramen. Bovendien bewoog de vloer van links naar rechts (of omgekeerd). Toen besefte ik dat het een aardbeving moest zijn. Vlug nog een broek aangetrokken, m'n rugtas (geld en paspoort) meegegrist en naar buiten gerend. Tijdens het rennen was het al weer over. Alles viel nogal mee. Er stonden niet zoveel mensen buiten. De locals zijn er aangewend denk ik. Rond Bukittinggi liggen 3 vulkanen, dus is het niet zo gek dat er eens iets beeft. Na het afdouchen ben ik Bukittinggi ingegaan. Over de plaatselijk markt gelopen, met een local gepraat (die wilde me wel gidsen) en ik heb ook nog geld gepind (weer al). 'S avonds hebben we bij de gids, Dodi, een traditionele Minangkabau maaltijd genuttigd. Het eten bestaat uit allerlei schaaltjes met verschillende gerechten. Ik vind alles lekker. Tijdens het eten was er weer een naschok. Ik ben blijkbaar niet zo aards (Linda!) want ik voelde niks. De anderen voelden de grond bewegen. Het schilderij aan de muur ging ook heen en weer, dat zag ik wel. Dodi, de gids waar we in huis waren, was wel ongerust. Hij heeft twee jaar gelden een aardbeving met schade meegemaakt, dus de schrik zat er nog goed in.
De nacht van zondag op maandag heb ik weinig geslapen. Dit vanwege het rumoer van andere gasten, honden onder m'n raam die jankten en de 3 Imans die om 5 uur om het hardst gingen schreeuwen. Maar bovendien door de naschokken. Ik twijfelde nog of ik het me niet verbeeldde dat m'n bed heen en weer ging. 'S morgens aan het ontbijt vertelden de anderen ook dat er tig naschokken waren geweest. Om 3.30 uur twijfelde ik niet: het was weer raak, de ramen rinkelde. Ik uit bed en even de gang op. Het was weer over en terug in bed. Ergens denk je dat kan mij niet overkomen, maar dat is natuurlijk onzin. Liggend in bed dacht ik ook aan die jankende honden (hadden ze de nacht er voor niet gedaan). Dieren kunnen toch aanvoelen dat er iets staat te gebeuren? Die gedachte bevorderde ook niet m'n nachtrust.
Inmiddels is bekend dat de beving 110 km in zee bij Padang heeft plaatsgevonden. Toch niet zo gek ver van Bukittinggi af. Ook zou het gebouw een 3-minutendurende beving kunnen doorstaan. Wij zaten op de 3e verdieping, dan is het toch hard rennen. Gelukkig is het goed afgelopen en zitten we inmiddels op het vliegtuig naar Jakarta te wachten.
Groet Wim
-
19 Augustus 2009 - 07:27
Jitske:
Wat een verschrikkelijke ervaring moet dat geweest zijn! Gelukkig had je me gebeld en was ik ervan op de hoogte.
Verder is het erg mooi wat je meemaakt, he? Ik hoop alleen dat je thuis niet verwacht dat we gaan zwaaien als we je zien. Misschien alleen maar als je weer terug bent in de Nadorstweg.
Bye, bye, liefs Jitske -
19 Augustus 2009 - 08:38
Annelies:
Jeetje Wim, dat lijkt me angstig om mee te maken! Gelukkig is het goed afgelopen.
Ik wist niet dat kaneel van een boom komt. Weer wat geleerd!
Groetjes,
Annelies -
19 Augustus 2009 - 11:24
Jeroen:
Het lijkt me super spannend en eng om mee te maken.
Zo te horen gedroeg je het zelfde als tijdens een onweers nacht hier :)
Wel stoer dat je de tocht weer makkelijk vond, je kon zeker nog makkelijk 10 kilometer lopen? :P
Trouwens pa we zitten elke dag te wachten op een mooie kaart maar dat is tot nu toe te vergeefs.
Je vergeet ons toch niet he? :)
Is het nog gelukt met de foto's ?
Groetjes en veel plezier -
20 Augustus 2009 - 07:54
Lilian:
Hoi Wim !
Prachtig al die avonturen van jou. Ik vind het geweldig om ze te lezen. En aan de reacties te zien heb je heel wat fans die met je "meereizen" !!
Gelukkig is het tot nu toe zonder onoverkomelijke problemen verlopen. Het zal een reis zijn die je nooit van je leven meer zal vergeten !!
Ik hoop dat je me een seintje geeft als je foto's bij je hebt op het werk, dan kom ik zeker bij je buurten !!
Veel plezier nog voor de komende vakantiedagen, ik blijf je volgen!
Hartelijke groeten, Lilian
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
